donderdag, 05 juli 2012
carpe diem
Afgelopen vrijdag had ik een gezellige avond bij mijn zus samen met onze 'aanhang'. We kletsten wat en aten een gebakje in de tuin. Samen zochten we naar een boek in de kast en spraken af dat ik volgende week wat boeken uit mijn kast zou meenemen. Daarna lekker gaan eten in scheveningen. Tijdens het eten praten we over een nieuwe baan en over hypotheken. We hebben het nog over vandaag versus morgen qua geld en bezit. Ik maak een foto van haar. Na het eten besluit mijn zus en haar vriend nog even naar het strand te gaan en gaan wij naar huis.
Toevallig kijk ik net naar de foto's van vrijdag die gemaakt zijn tijdens het etentje. Ik zie mijn zus met haar zonnebril op. We hebben nog geen flauw idee wat de avond voor ons in petto zou hebben. Op de volgende foto zie ik mijn zus weer maar dan in een ziekenhuisbed. Gelukkig alweer bij de mensen en met praatjes. Het is een paar uur nadat we afscheid hebben genomen na het etentje en naar huis zijn gereden.
Zo zie je maar weer hoe snel alles kan veranderen ineens. Toen wij al een eind op weg naar huis waren, ging de telefoon. Toevallig had ik die bij me. Het ging niet goed met mijn zus. Ik hoorde haar toen nog wel op de achtergrond. Omdat ik een allergische reactie vermoedde, zei ik dat 112 gebeld moest worden. Wij keerden direct weer om. De ambu was er net voordat wij aankwamen. Daar lag mijn zus op de brancard. Opgeblazen gezicht, dikke ogen, knalrood over haar hele lichaam en moeizaam ademend. Dikke tong. Ik zie een soort doodsangst in haar ogen. Onderweg had ik al via de telefoon gehoord dat ze op een gegeven moment niet meer kon zien en bijna niet meer bij de mensen was.
De ambu mannen laten me de strip van de bloeddruk metingen zien en vertellen dat ze al gestabiliseerd is met adrenaline om de bloeddruk weer op te krikken naar leefbare waarden. Het infuus zit er ook al in en de dexamethason was ook al aan boord. Daarna natuurlijk de Tavegyl.
Langzaam wordt het iets beter. Mijn zus ligt als een idioot te shaken. Dat komt door alle rommel en de reactie van het lichaam. Ze ziet er gek uit. Ineens begrijp ik beter hoe het eigenlijk was/is voor mijn zus en mijn ouders als er iets met mij was. Ik kreeg in 1996 een hartstilstand maar niet na een gezellig etentje. Nu was het ineens kantje boord na een etentje zonder enige voortekenen. Nooit eerder zoiets gehad en ineens lig je daar met een anafylactische shock. Idioot gewoon. We vertrekken met toeters en bellen naar de SEH.
Daarna zitten we dus uren op de SEH waar het steeds beter gaat. Dit is nou een van de weinige dankbare dingen in de geneeskunde en een van de leukere ambu ritten voor de bemanning. Je rukt uit voor iemand die echt iets mankeert, maar waar je ook prima kunt ingrijpen als je maar op tijd bent. En dat is wel dankbaar. Nu was het in dit geval mijn eigen zusje en niet zomaar een vreemde patient. Dat is toch wel heel anders merkte ik. Gek hoor. Dubbel gevoel ook.
Het heeft me wel weer even aan het denken gezet dat het misschien wel handig is om mijn eigen ampullen etui weer up to date te brengen en om mijn eigen medicatie (de epipen en nitro) weer eens bij me te dragen of in mijn tas te stoppen (die ik tegenwoordig soms mee neem). Als mijn zus het niet zou doen, zou ik pissig zijn of op zijn minst verrast, dus misschien moet ik er zelf ook maar weer eens aan geloven. Het recept voor een nieuwe epipen ligt vast klaar, nou nog een ophalen en dan ook nog meenemen als ik ergens heen ga!
Zulke dingen zijn altijd gek. Zo onverwacht dat het je weer even met beide benen op de grond zet.
Carpe diem! Je weet nooit wat er morgen gaat gebeuren.
gepost door Max op
09:29 AM